Getuigenis Loes Oppeneer

Ik deel mijn getuigenis nogmaals, in de hoop dat het iemand helpt. Trigger warning: zelfbeschadiging en zelfmoordpoging.

Ik was dertien. Ik werd al jaren gepest. Mijn ouders lagen in vechtscheiding. Wat haatte ik mezelf. Voor het eerst zette ik toen een mes op mijn eigen lichaam. Ik kan niet goed uitleggen wat er gebeurt als je jezelf snijdt. Je hebt controle, voor heel even. Je kunt je richten op lichamelijke pijn in plaats van wat er in je hoofd omgaat. Ik verdiepte me ook in wicca en ik dacht dat ik daarin rust kon vinden.

Maar de pesterijen gingen verder en het snijden ook. Ik ging naar de psycholoog en kreeg ook medicatie. Soms stopte ik een tijd met zelfverwonding, maar ik viel altijd terug. Het was absolute leegte. Duisternis die ik niemand toewens. Een paar keer werd ik opgenomen op de PAAZ. Maar ook dat hielp niet. Ik leerde Naftali kennen en dat veranderde veel. We gingen trouwen, probeerden een kindje te krijgen. Dat ging niet zo makkelijk. Jaren van medisch traject volgden: pillen, injecties, honderden controles en afspraken, IVF/ICSI. We deden het allemaal. Tot dat allesvernietigende telefoontje. We waren uitbehandeld. Er zou nooit een kindje komen.

Ik belandde weer in die neerwaartse spiraal en mijn familie kon alleen maar toekijken hoe ik stukje voor stukje afbrokkelde.

In februari 2016 was ik zo ontzettend moe.

Ik besloot dat ik niet verder wilde en deed een zelfmoordpoging. Meteen daarna werd ik opgenomen op de crisisafdeling in Kloetinge. Nog steeds deed ik mezelf pijn. Ik had ook anorexia ontwikkeld. Wat moest ik nu nog met mezelf?

Daar in Kloetinge, kwam Joa langs. Ik weet niet meer waarover we spraken daar op dat bankje in Emergis, ongetwijfeld ook het geloof. Hij raadde nog wat kerken aan in die omgeving. Ik voelde me gehoord.

In de week daarna, ben ik in absolute wanhoop op mijn knieën gegaan en ik riep het uit naar God. “God, als U bestaat, red me dan”

Ik voelde een golf van warmte over me heen komen. En ik wist: dit is van God.

Ik besprak dit naar Naftali en hij sprak uit dat hij terug zou willen naar de kerk. Hij koos voor Capitol Axel en ik ging naar Familytime Ministries in Goes. Daar ging ik weer op mijn knieën en weer was daar die warmte. Ik heb op die paar uur in de kerk meer gehuild dan tijdens mijn opname, maar dan van opluchting.

Na zes maanden mocht ik met ontslag. Het echte leven begon weer. Maar ik deed het nu niet meer alleen. Naftali en ik gingen nu samen naar de kerk en het werd een tweede familie. Sinds mijn bekering had ik geen mes meer aangeraakt. Ik besloot dat ik me wilde laten dopen. Dit was een waanzinnige ervaring. Ook trouwden we alsnog voor de kerk.

Alles ging stukken beter. Die leegte was weg. God was als cement door alle kieren en gaten van mijn hart gesijpeld en had het heel gemaakt.

In september van 2018 kwam er iemand naar me toe op het familieweekend van de kerk. Er kwam iemand naar me toe: “volgend jaar zijn jullie hier met zijn drieën”. Ik was onthutst, een beetje boos misschien ook wel. Zeg je zulke dingen tegen een onvruchtbare vrouw? Maar ik kon het niet uit mijn hoofd zetten en ik testte de volgende dag. Die test was knalpositief. Uit die zwangerschap kwam onze zoon, Samuel (van God gebeden). We hadden hier zes jaar op gewacht.

En nu, na 6,5 jaar, verwachten we een dochtertje. Ook dat ging heel speciaal. Na 5,5 jaar wachten in vertrouwen, gingen we toch maar terug het medisch traject in. Misschien was er nu wel beter onderzoek gedaan. We mochten beginnen met IUI (inseminaties). Mijn injecties lagen in de koelkast te wachten, alles stond gepland. Maar drie dagen voordat we mochten beginnen, kreeg ik een droom over een baby. Ik besloot te testen. De test was positief. God werkt op manieren die wij ons niet kunnen voorstellen. Ik ben Hem zo dankbaar. Voor onze kinderen, voor Naftali, voor kerk, familie en vrienden, maar zeker omdat Hij me uit het dal trok toen niemand dat kon doen.

Onze reis met God komt nooit meer tot een einde. Dat weet ik zeker. Hij is mijn Redder van dood en verdriet, mijn Vriend., mijn Beschermer.

Ik hoop dat mijn getuigenis vele anderen tot een zegen kan zijn. Dat ik kan laten zien: God is goed. Ik heb heel wat traantjes moeten wegpinken bij het schrijven van dit stuk. Van verdriet om hoe het eerst was en vreugde hoe het nu is. Ik had dit zelf nooit gekund, ik laat Hem nooit meer los en Hij mij ook niet!